fabrinaColumn VAH 1, laatst bewerkt 9 augustus 2017. Zo staat mijn allereerste column in mijn documenten beschreven. We gaan nu de laatste maanden van 2022 in, dat is dus 5 jaar later.

Die liet ik even op me inwerken.

5 jaar geleden mocht ik voor het eerst mijn verhalen delen als moeder van 2 kinderen en (toentertijd) vrouw van een man met een aangeboren heupafwijking. In de periode dat ik begon met schrijven, stond ik al 5 jaar lang middenin de dynamiek van het ziekenhuis en was een bezoekje aan de dokter meer regel dan uitzondering. Ik voelde me een echte ‘zieken’HUISMOEDER, omdat ik meer een medisch secretaresse was dan ‘gewoon’ een moeder zoals de andere moeders om mij heen waren, met een gezond kind. Soms was ik sterk en zelfverzekerd, soms eenzaam of jaloers. Ik wilde ook die roze wolk en geen gedoe meer in het ziekenhuis.

Tot ik me realiseerde dat je hier niet op hoeft te wachten. Ik ontdekte dat de roze wolk een gevoel is, een ‘state of mind’ die je elk moment kunt oproepen in tijden van stress. Als het leven je citroenen brengt, maak limonade. Dat idee. En dat is moeilijk, vooral als je middenin de chaos van ziekenhuis, beperking en/of ziekte zit. Want je kunt niet doen alsof je het leuk hebt, wanneer je dochter onder narcose ligt en je niet weet hóe en óf zij er goed uit zal komen. Je kunt niet een lach opzetten, op het moment dat jouw zoon een ongelukkige val maakt en wegvalt van de pijn. De roze wolk is geen magisch tovermiddel om de nare dingen NIET te laten gebeuren, helaas moet je door de zure appel heen bijten (volgens mij geeft mijn lichaam aan dat het tijd is voor lunch, met al die eetbare vergelijkingen) om vervolgens te accepteren dat het leven je deze situaties brengt, om jou te helpen groeien.

Als moeder/vader, vrouw/man, dochter/zoon, mens.

Wanneer ik terugblik op de persoon die ik was zonder kinderen, dan herken ik haar niet terug. Het valt niet met elkaar te vergelijken hoe ik ben veranderd als mens. Nederig ben geworden voor leven, ziekte en dood. Alles wat ik meemaakte met de kinderen, heeft me gevormd tot de vrouw die ik vandaag ben. Een vrouw die vol vertrouwen in het moederschap staat (want: ik heb geleerd dat ik elke tegenslag aankan). Maar ook iemand die pijn en verdriet kan omvormen tot iets moois (liedjes, gedichten en tekeningen rolden toen en nu mijn pen uit, ter verwerking van mijn gevoel). En ik weet dat ik altijd het licht aan het eind van de tunnel kan ontdekken, hoe donker de situatie ook is waar ik mij in bevind.

Dus is het tijd om vooruit te kijken. Het gaat goed met de kinderen, het gaat goed met mij. Nee, het leven is nog steeds niet perfect, ik krijg genoeg citroenen voor mijn voeten geworpen. Maar nu weet ik hoe ik er zoete limonade van kan maken.

Ik dank jullie allen voor het lezen van mijn columns (of misschien scheurde je mijn pagina eruit en gebruikte je het papier voor in de kattenbak, in dat geval: fijn dat ik van dienst kon zijn). En wens je alle goeds met jouw toekomstige citroenen. Weet dat je er altijd iets anders van kunt maken, zoals limonade. Of je stopt ze in een salade. Dat ga ik nu doen voor de lunch.

Liefs, Fabrina

Deze column staat ook in Heupge(w)richt 102. Omdat een deel van de tekst daar per ongeluk is weggevallen, kun je hem hier ook lezen.